Rozdział 8

Muzyka

Ból narastający z tyłu głowy nie dawał mi spokoju. Czułam straszne ciepło przy mnie i leżałam na czymś twardym. Błądziłam dłońmi, po tym aż zorientowałam się, że to ludzka skóra. Otworzyłam oczy i podniosłam głowę. Rozejrzałam się dookoła siebie. Spojrzałam w dół i ujrzałam Harry’ego. Momentalnie odskoczyłam od niego, ale niechcący spadłam z łóżka, robiąc niepotrzebny huk, który rozszedł się po całym domu. Dopiero teraz zobaczyłam, że jestem w samej bieliźnie, a chłopak w bokserkach. Wstałam szybko z dywanu i wzięłam moje ubrania, które leżały na krześle, po czym zamknęłam się w łazience.  Szybko ubrałam się i usiadłam, na skraju wanny myśląc, do czego zaszło w nocy. Spojrzałam za okno. Zgaduje, że jest rano, gdyż na dworze robi się jasno. Tylko jedno mnie zastanawia, co ja tu robię do cholery?! Nawet nie wiem, gdzie jestem prócz tego, że znam tego psychola? Dupka? Nie wiem jak mam go już nazywać. Wczorajsze zajście u mnie w domu był dziwne. Nie wiem, co mam o tym sądzić. Wstałam i wyszłam z łazienki z zamiarem ucieknięcia stąd. Niestety on już nie spał. Stał oparty o drzwi wejściowe, tak jakby wiedział, że chce uciec.
- Czemu się ubrałaś? -powiedział po chwili.

- Bo idę do domu?
- Nie wydaję mi się. -uśmiechnął się pod nosem.

- Czemu mnie rozebrałeś? -byłam ciekawe tego, co powie.
- Sama się rozebrałaś? -uniósł brwi.
- Nie pamiętasz, jak wczoraj się bzykaliśmy? -dodał.
- Mówiłaś, że mnie kochasz i chcesz, abym cię zerżnął jak dziwkę. -zachichotał.
- Co? -do oczu napłynęły mi łzy.
- Nie jesteś już dziewicą skarbie. -podszedł do mnie i chciał pocałować, ale odepchnęłam go.
Próbowałam sobie wszystko przypomnieć, ale nic. Pustka. Usiadłam na łóżku i zaczęłam płakać. Nie chciałam tego. Jak mogłam to zrobić? Jeszcze do tego z nim. Poczułam, jak chłopak usiadł koło mnie.
- Żartuje. -odparł rozbawiony.
- Co? -spojrzałam się na niego.
- Znalazłem cię, przywiozłem tu, rozebrałem bez dotykania i położyłem spać. Nic nie robiliśmy, uwierz mi. -złapał mnie za ramię.
- Jak mogłeś mnie tak oszukać. -wstałam wściekła.
- Ty..ty dupku! -byłam bardzo zła.
- To tak mi dziękujesz za pomoc? -wstał.
- Gdyby nie ja już dawno niebyła byś dziewicą. Wiesz ile tam kręci się podejrzanych typów? -mówił.
- Chce do domu. -założyłam ręce na piersi.
- Droga wolna Emmo. Nikt cię nie trzyma na siłę. -otworzył drzwi.
Zaczął iść, a ja za nim. Dupek. Oszukał mnie. Zeszliśmy na dół i udaliśmy prosto do wyjścia. Muszę przyznać, że dom ma ogromny, ale nie w moim stylu. Jest nowoczesny, a ja takich nie cierpię. Odtworzył wielkie białe drzwi i wyszedł na zewnątrz wraz ze mną.
- Proszę, możesz iść do domu. -pokazał rękę przed siebie.
Rozejrzałam się dookoła. Wszędzie drzewa. Zimno i mokro. Czy on mieszka w lesie?
- No proszę, możesz iść. -warknął.
- Tylko uprzedzam, że do twojego domu łącznie z tym lasem jest około 10 kilometrów. -dodał.
- Super. -prychnęłam.
- Zostajesz czy idziesz? -zapytał.
- Mam inny wybór? Muszę zostać. -oznajmiłam.
Zostałam tu tylko przez to, że ma daleko do domu nie ze względu na niego. Spojrzałam się na chłopaka, który uśmiechnął się zwycięsko. Weszliśmy do środka, gdzie od razu zrobiło się cieplej. Cały czas szłam za nim. Dotarliśmy do kuchni, gdzie gestem ręki kazał mi usiąść przy stole. Zrobiłam to gdyż nie chciało mi się stać, ale z reguły nie słucham się nikogo. Za chwilę stał przy mnie, trzymając w jednej ręce szklankę z wodą, a w drugiej jakieś pigułki. Uśmiech nadal nie znikał mu z twarzy, co mnie zaczynało powoli wkurwiać.
- Masz. -powiedział.
Spojrzałam się na niego i niechętnie wzięłam to od niego. Przyglądałam się tabletką, bojąc się je wsiąść.
- Co to jest? -zapytałam niepewnie.
- Ból głowy ci przejdzie. -oparł się o blat.
- Skąd mam wiedzieć, czy nie chcesz mnie otruć? -zapytałam ponownie.
- Gdyby miałbym to zrobić, to już dawno bym cię otruł. Uwierz mi. -śmiał się.
Zażyłam tabletki tylko, dlatego że cholernie boli mnie głowa w innym razie nie ruszyłabym ich. Wypiłam całą szklankę wody i postawiłam na stół, który stał naprzeciwko mnie.
- Głodna? -uśmiechnął się chłopak.
- Mógłbyś mnie odwieść do domu? -spojrzałam się na niego.
- Czemu? -zmarszczył czoło.
- Chodzi o wczoraj? -kucnął naprzeciwko mnie, kładąc dłoń na moim udzie.
Bez żadnego wahania zrzuciłam jego rękę, ale brunet znów ją położył i ścisną moją nogę.
- Tak. -próbowałam wstać, ale Harry mi nie dał.
- Miałem wczoraj zły dzień.
- Wydaje mi się, że chodzi ci tylko o seks. -syknęłam.
- Nie prawda skarbie.
- Nie mów do mnie skarbie. -wyrwałam się i wstałam.
Cofałam się, do tyłu zaś Styles szedł za mną. Nagle wpadałam na ścianę. Nie miałam gdzie już uciec. Chłopak był coraz bliżej. Kiedy był bardzo blisko, nie mogłam się ruszyć, a tym bardziej cokolwiek powiedzieć. Czułam jak, jego ciało napiera na moje. Spuściłam głowę. Jego zimny oddech wylądował na mojej skórze. Niespodziewanie poczułam jak jego, dłoń łapie mój podbródek i podnosi moją głowę. Sekundę później nasze spojrzenia się spotkały. Jego oczy były takie hipnotyzujące.
- Wybaczysz mi? -powiedział zachrypniętym głosem.
Nastała cisza. Nie wiem, co mam robić. Z jednej strony chce mu wybaczyć, a z drugiej coś mi w środku podpowiada, aby nie. Biłam się z myślami, aż w końcu wydusiłam z siebie odpowiedź, na którą czekał.

Ciąg dalszy nastąpi..

Przepraszam bardzo, że czekaliście i za to, że jest krótki rozdział. Naprawdę wszystko mi się sypie. Mam nadzieje, że chociaż wam rozdział się podoba. Piszcie! 

Przepraszam jak są błędy.

Dacie radę 40 kom? 

(Tak wiem, nie mam na co liczyć, gdyż rozdział jest chujowy)

Jeśli przeczytałeś/aś - Skomentuj!!